Imieniny Dawida - kiedy wypadają?
Patroni Dawida
Dawid, król Izraela
Znany ze Starego Testamentu syn Jessego. Początkowo był pasterzem owiec, jednakże przypadkowo trafił do armii żydowskiej. Tam zdecydował się odpowiedzieć na wyzwanie olbrzyma, siłacza Goliata, którego ostatecznie pokonał w bardzo prosty sposób, za pomocą karmienia wypuszczonego z procy. W ten sposób został mężem córki króla Saula. Jego teść, zazdrosny o uznanie, którym cieszył się Dawid wśród poddanych, próbował go kilkakrotnie zgładzić. Po śmierci Saula Dawid został początkowo okrzyknięty królem jednego z największych pokoleń Izraela, czyli Judy. Potem walczył o całkowitą władzę z prawowitym synem Saula, Iszbaalem, i walkę tę wygrał. Jako król Izraela zwyciężał kilkakrotnie w wojnach, sukcesywnie powiększając zakres ziem swojego państwa, które było największe w historii. To właśnie król Dawid uznał Jerozolimę za stolicę Izraela oraz ośrodek religijny, a sam osiadł na Syjonie. Był uwielbiany przez swoich poddanych przede wszystkim z uwagi na sprawiedliwość, którą otaczał ludzi, a także zjednoczenie narodu. Prócz tego, że doskonale sprawdził się jako władca, umiłował sobie sztukę – grał na harfie. Chrześcijanie uznają go za autora biblijnych Psalmów.Św. Dawid, biskup Menevii
Uważany jest za jednego z patronów swoich imienników. Żył w VI i VII wieku. Urodził się w rodzinie o pogańskich korzeniach, bardzo zamożnej, mieszkającej w Walii. Zainteresował się Pismem Świętym, przez co został zakonnikiem i pustelnikiem. Szerzył wiarę chrześcijańską w swoich terenach, ale powszechnie znany stał się w czasie synodu w 560 roku, kiedy otrzymał również nowo powstałe biskupstwo w Menevii. To uczyniło go nie tylko pierwszym biskupem i arcybiskupem Walii, ale również patronem jego państwa.Św. Dawid, król szkocki
Żyjący na przełomie XI i XII wieku syn króla Malkoma III i Małgorzaty Szkockiej, uznanej potem za świętą. Od 1124 roku był królem szkockim, uwielbianym przez poddanych z uwagi na swoją dobroć oraz miłosierdzie. Znany jest w Szkocji przede wszystkim z faktu zakładania wielu klasztorów i zakonów oraz szerzenia kościoła.